شلسویگ در دوران وایکینگها تحت کنترل دانمارک بود، اما در سدهٔ دوازدهم میلادی از آن جدا، و به دوکنشین تبدیل شد. این دوکنشین با هولشتاین که بخشی از امپراتوری مقدس روم بود مرز مشترک داشت. در آغاز سال ۱۴۶۰، هر دو دوکنشین شلسویگ و هولشتاین تحت فرمان پادشاه دانمارک اداره میشدند. در سدهٔ نوزدهم، دانمارکیها و آلمانیها هر دو ادعای مالکیت بر شلسویگ-هولشتاین را داشتند. دانمارک در سال ۱۸۴۸ سعی کرد بهطور رسمی این منطقه را ضمیمهٔ خاک خود کند. پروس پاسخ این امر را با حملهٔ نظامی داد و جنگ اول شلسویگ آغاز شد که با پیروزی دانمارک و امضای پروتکل ۱۸۵۲ لندن به پایان رسید. اما جنگ دوباره در سال ۱۸۶۴ آغاز شد (جنگ دوم شلسویگ)، و این بار پروس و اتریش پیروز شدند و این سرزمین در سال ۱۸۶۷ به پروس پیوست. بیش از ۵۰ سال بعد، پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول، متفقین خواستار این بودند که مسئلهٔ حاکمیت این منطقه به همهپرسی گذاشته شود، که منجر به بازگرداندن بخش بزرگی از این منطقه به دانمارک شد و قسمت کوچکتری در اختیار آلمان ماند که ایالت فعلی را تشکیل میدهد. پس از جنگ جهانی دوم، شلسویگ-هولشتاین بیش از یک میلیون پناهنده که عمدتاً از آلمان شرقی بودند را پذیرفت.